"Negra sombra" é un dos poemas de Follas Novas máis (re)coñecidos de Rosalía de Castro e interpretados musicalmente desde diferentes rexistros.
Cando penso que te fuches,
negra sombra que me asombras,
ó pé dos meus cabezales
tornas facéndome mofa.
negra sombra que me asombras,
ó pé dos meus cabezales
tornas facéndome mofa.
Cando maxino que es ida,
no mesmo sol te me amostras,
i eres a estrela que brila,
i eres o vento que zoa.
no mesmo sol te me amostras,
i eres a estrela que brila,
i eres o vento que zoa.
Si cantan, es ti que cantas,
si choran, es ti que choras,
i es o marmurio do río
i es a noite i es a aurora.
si choran, es ti que choras,
i es o marmurio do río
i es a noite i es a aurora.
En todo estás e ti es todo,
pra min i en min mesma moras,
nin me abandonarás nunca,
sombra que sempre me asombras.
pra min i en min mesma moras,
nin me abandonarás nunca,
sombra que sempre me asombras.
Imos seguir este sempre sorprendente poema guiados por dúas voces ben diferentes:
A primeira é a interpretación de Luz Casal:
A segunda é a versión que María del Mar Bonet gravou deste poema en catalán baixo o título "Ombra negra":
Ningún comentario:
Publicar un comentario